Er scheen nog nooit zoveel zon op Gotland. Vandaar deze regenfoto's

De huid van buurvrouw Gun is donkerbruin. Ze is een jaar of 75 en heeft het nog nooit zo zonnig meegemaakt, zegt ze. Ze een puffend geluid. Het is warm; een graadje of 32 Celsius.

Van medio mei tot half augustus is er niet of nauwelijks regen gevallen op Gotland. Het weer op Gotland is bovengemiddeld goed, maar de droogte is nu uitzonderlijk. 

"Jullie gras", grinnikt Gun, "ziet er uit als stof." 

Er is inderdaad niet veel over van de sappig groene mat.

Gotland is de zonnigste plek van Zweden. Met minstens 1900 zonuren voert het al 18 jaar de Scandinavische ranglijst der zonnige oorden aan. Het klimaat op Gotland was een van de redenen waarom we er zijn neergestreken. Dat de grootste ster die we kennen er zó zou branden, hadden we niet vermoed. 

"Het lijkt Spanje wel", verzuchtten we meer dan eens. 

Heel af en toe zagen we donkere wolken in de lucht boven Villa Boobar en hoopten we dat het keihard zou gaan regenen - omwille van de tuin en de waterput, die droog dreigde te vallen. Maar het wolkendek dreef telkens over, God mag weten waarheen.

Alleen op de avond dat Doutzen en haar vriendin Fabrine Soupault een extravagante regendans opvoerden werd onze smeekbede verhoord. Het begon te spetteren. We juichten en vroegen om 'meer, meer'. Maar daar kwam het niet van. Na een korte kletter hield het op. De druppels verdampten sneller dan ze waren gevallen. Toch waren we blij. 

Wanneer je deel uitmaakt van een dorpsgemeenschap leef je met de mensen mee. Je ziet hoe de boeren balen van hun geteisterde akkers. Je ziet hoe paardenbezitters hun dieren moeten bijvoeren omdat er geen grasspriet te vreten is. Als vanzelf ga je om regen vragen. Is het niet voor je eigen waterput of appelbomen, dan wel voor die van je buren of voor de koeien desnoods die twee kilometer verderop niet weten waar ze op moeten kauwen.

Omdat die maandagochtend de elektriciteit in grote delen van Gotland was uitgevallen en we wat zaken moesten regelen, waren we naar Visby gereden, een kilometer of 25 naar het westen. Doutzen had haar zomerse jurk aangetrokken en ik een korte broek met overhemd. We parkeerden de auto, liepen onder de stadspoort door en zagen toen pas dat een enorme donderwolk zich richting stad sleepte. Een minuut later hing hij gitzwart boven ons en loosde hij heel veel regenwater dat zo hard het kon op de keien tikte. Ik haastte me naar de dichtstbijzijnde winkel: stängt. Dicht.

Doutzen rende naar de kapperszaak aan de overkant, waarvan de deur openstond, maar die verder compleet donker was; ook Visby zat zonder elektra. Minne vond het spannend en huppelde van de portiek van de opticien naar de deur van de kapperszaak en terug, en heen en terug. De straat was vrijwel leeg. Iedere aanwezige had een luifel, afdak, zonnescherm of portiek gevonden om zich te weren tegen het water. 

Na een half uur was het voorbij, zowel de regen als de storing in de energievoorziening.

Door de opspattende druppels waren we te nat om netjes zaken te doen. We kochten een ijsco en reden terug naar huis. 

Gun en haar hond Love [Loofuh] zitten er te genieten in de volle zon. 

"Geen druppel", antwoordt Gun op mijn vraag of het hier dan niet heeft gehoosd.

Ze kijkt verbaasd naar de foto's. 

Gun heeft het zelden zo warm gehad.